ترا افسون چشمانم ز ره برده ست و ميدانم چرا بيهوده مي گويي دل چون آهني دارم نميداني نميداني كه من جز چشم افسونگر در اين جام لبانم باده مرد افكني دارم چرا بيهوده ميكوشي كه بگريزي ز آغوشم از اين سوزنده تر هرگز نخواهي يافت آغوشي نميترسي نميترسي نميترسي كه بنويسند نامت را به سنگ تيره گوري شب غمناك خاموشي بيا دنيا نمي ارزد به اين پرهيز و اين دوري فداي لحظه اي شادي كن اين روياي هستي را لبت را بر لبم بگذار كز اين ساغر پر مي چنان مستت كنم تا خود بداني قدر مستي را ترا افسون چشمانم ز ره برده است و ميدانم كه سر تا پا به سوز خواهشي بيمار ميسوزي دروغ است اين اگر پس آن دو چشم راز گويت را چرا هر لحظه بر چشم من ديوانه مي دوزي
آمار مطالب
آمار کاربران
کاربران آنلاین
آمار بازدید
آمار
وب سایت:
عضویت سریع
